Weekendmanagement

Toch best een leuk woord, al zeg ik het zelf ;-) Het werk laten voor wat het is en de mooie plekken van Costa Rica gaan ontdekken. Dat is wat ik mezelf heb voorgenomen om te gaan doen aan het begin van mn avontuur in CR. Mijn eerste weekend had ik alleen in Nicaragua doorgebracht, hmmm...niet een heel groot succes, maar goed, de plek waar ik uiteindelijk belandde was prachtig. Maar nee, mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar het reizen met anderen. En aangezien mijn reismaatje al volop aan het werk is in NL en alweer helemaal in het Nederlandse ritme zit én omdat het gewoon te duur is om elk weekend ff over te vliegen, ben ik genoodzaakt om andere reispartners te zoeken. En die zijn er!! Genoeg zelfs.

Mijn nieuwe reispartners voor de leuke weekenden en de vrije tijd die ik heb, mag ik doorbrengen met de jongens en meiden die ook vrijwilligerswerk doen in Liberia. Het is een club van ongeveer 20 mensen uit diverse landen. Via een groepschat op Facebook worden er regelmatig snode plannen gesmeed om er met z'n allen een weekend op uit te gaan. Daarnaast worden er regelmatig een aantal borrels gedronken in de plaatselijke bar, Palermos. Dit gebeurt doorgaans door de week. Hmm....alweer enige tijd geleden dat ik daar geweest ben. Ze hebben daar heerlijke en goedkope cocktails..

Mijn eerste weekend met de groep, was een aantal weken geleden (ik loop dus nog steeds hopeloos achter met mn verhalen). We gingen met 15 man naar Monteverde. Op zaterdagmorgen vertrokken we met een privétaxibusje richting deze prachtige plaats, gelegen in 'the cloudforest'. Na een uur rijden knalde ineens de achterband uit elkaar. Stonden we daar met pech langs de weg, in de hitte. De chauffeur druk aan de slag met die band en zelfs zijn vriendin hielp mee. Maar onze jongens bleven rustig staan. Ik dacht nog 'hier onderscheiden zich de mannen van de jongens', eens kijken wie gaat helpen, maar niets gebeurde. De jongens bleven gewoon staan kijken, zo bleven zij de jongens en de mannen..... Die waren er blijkbaar niet, hahaha.

Na drie uur rijden kwamen we aan in een geweldig hostel, midden in het bos. Kamers met een groen en bosrijk uitzicht en super mooi en schoon. Dat weekend hadden we allerlei leuke dingen gedaan, zoals een nachtwandeling door het bos, op zoek naar insecten en andere spannende dieren, maar die hadden blijkbaar het hazepad gekozen omdat een aantal luidruchtige toeristen eraan kwamen, haha. Behalve de luiaard, die bleef lekker in de boom liggen. Waarschijnlijk te lui of zo...

De volgende dag gingen we ziplinen. Dit zijn een soort van grote kabelbanen, in totaal 15 stuks, die over de toppen van de bomen van het woud gaat. Ze staan met elkaar in verbinding. Sommige stukken zijn langer dan andere stukken, waarbij je dus ook varieert in snelheid. Het laatste stuk was wel 1 km lang en daar haalden we een snelheid van 60/70 km per uur. Een geweldige ervaring, want je sjeesde over de toppen van de bomen en we hadden onderweg een megagaaf uitzicht over het woud. Voor velen was dit nog maar het begin van het ervaren van een adrenalinekick, want de volgende dag ging bijna de hele groep bungeejumpen. Iedereen, behalve ik en Anita. Ik was er nog niet helemaal klaar voor (wanneer ben je dat eigenlijk wel?) en wilde eerst zien hoe dat allemaal in z'n werk ging. Het is wel de plek waar je de diepste bungeejump van heel Centraal-Amerika kan maken, 142 meter. Misschien een volgende keer, aangezien ik graag nog een keer terug zou willen.. Misschien...misschien...hmm....
Anita en ik hebben ons gedragen als professionele fotografen en hebben met 'oohh's' en 'aaaah's' staan toekijken hoe iedereen sprong. Niemand leek te twijfelen (snap ik nog steeds niet, maar goed) en sprong alsof het niets was. Het gegil van Alexandra heeft menig luiaard in het woud wakker geschud en de relaxte brulapen de mond gesnoerd. Zelfs mijn slechte oor sprong even weer open...
Monteverde...een geweldige plek, waar ik me top voelde. Misschien was het wel de energie van het bos of gewoon de juiste plek om even te zijn. Renske, dit was even een Baños gevoel...

Zon, zee en strand in Tamarindo!! Dat was het programma voor het weekend dat erna kwam.
Aaahhh...bikini's en zand tussen je billen...en weer die hitte, totaal andere temperaturen vergeleken met Monteverde. Monteverde heerlijk koel en Tamarindo broeierig warm en vochtig. Tamarindo! The place to be voor vele toeristen en dat was ook duidelijk zichtbaar. Het wordt dan ook niet voor niks Tamagringo genoemd. Gringo is een ander woord voor buitenlander. Alle hotels en hostels waren praktisch buren van elkaar en er was bijna nergens een Tico (een Costa Ricaan) te vinden. 's Avonds duidelijk wel, want waar toeristen zijn, zijn ook de Tico's! Dit weekend was voornamelijk relaxen aan het strand, bij het zwembad chillen en op stap naar de discoooooo, want er moest een verjaardag gevierd worden.
Tamarindo...voor de jeugd een walhalla, voor mij....hoe zal ik het zeggen...een plek waar ik niet nog een keer naar terug hoef. Blijkbaar ben ik toch meer een bosvrouw dan een meermin...

Het weekend erna.... Van het wolkenwoud en Tamagringo naar een fantastische plek, genaamd la Fortuna, de plek waar de vulkaan Arenal staat. Deze vulkaan is recentelijk weer actief geworden en ligt in het noordwesten van Costa Rica, gelegen op 90 kilometer ten noordwesten van de hoofdstad San José. De laatste uitbarsting vond plaats in 2010. De hoogte van Arenal is 1670 meter. Tot zover de wikipedia informatie ;-)...

Met in totaal 6 meiden gingen we op stap naar deze magische plek. Allerlei verschillende activiteiten waren er te doen, maar omdat we maar een hele zaterdag en halve zondag hadden besloten we twee tours te boeken. Op zaterdag gingen we met de hele club een hike maken, samen met een gids. Hij leidde ons naar plekken waar geen andere toeristen waren. We liepen door de glooiende landschappen die Costa Rica zo mooi maken en genoten van het alleen zijn. Alleen op zo'n mooi plek, hoeveel mensen hadden dat op dat moment? De meeste zaterdagen thuis bracht ik altijd door met boodschappen halen en wassen en zo, maar nu bevond ik me in een sprookjesachtige omgeving.
De gids had de ene na de andere verrassing voor ons in petto. We kwamen een grappige gele slang tegen, er stond een man te wachten die ons een wild ritje op de quad liet maken, we aten verse 'sugercane' oftewel suikerriet, we bevonden ons in een natuurlijke spa, gaven elkaar een moddermasker en tenslotte werden we omgetoverd tot koningin en prinsessen. Een mooie hike rondom de vulkaan. Het weer was (alweer) fantastisch, daardoor was de vulkaan niet bedekt met wolken en konden we de top zien, waar rook uitkwam. Schijnbaar iets wat zeldzaam was...maar daar twijfel ik aan, aangezien ze hier ook gladde praatjes kunnen houden.
Na de hike konden we gaan relaxen bij een plek waar twee kabbelende riviertjes samen kwamen. Eén rivier had warm stromend water en de andere koud stromend water. Het kostte enige moeite om er te komen, maar het uitzicht en de plek was heel erg mooi. Lekker chillen met die billen...
's Avonds hebben we heerlijke pasta gemaakt en was er karaoke bij het hostel. En een leuk feestje eindigde tenslotte als poolparty.

Zondags hadden we verschillende activiteiten. Twee meiden gingen paardrijden, twee bleven er bij het hostel en ik en Charlotte gingen samen white water raften. Het regende die ochtend en Charlotte en ik waren blij dat we niet voor het paardrijden hadden gekozen....dat zou lekker stinken, dachten wij nog. En paardrijden vonden we een beetje suf, we wilden actie en avontuur!! Nou, actie en avontuur....dat hebben we gekregen en niet zo'n beetje ook.

We gingen raften op level 4. Level 4 is dus een behoorlijk pittig level, maar ik dacht 'ze laten toch niet zomaar toeristen raften als het gevaarlijk is? enz..'. Enifin (daar is hij weer, Marianne, had m al een tijdje niet gebruikt) we kregen de uitleg over welke instructies we goed moesten volgen en wat we moesten doen als we 'GET IN THE BOAT' of 'PEDDLE HARD' hoorden. Behoorlijke stevige commanden naar mijn mening. Toen dacht ik al 'this is serious'. Voor de zekerheid vroeg ik toch maar even of het mogelijk was dat er mensen uit de raft zouden vallen. Nou.....die mogelijkheid was er wel. Hmmm.... Ik begon al wat angstiger te worden, maar ik wilde actie en avontuur!! Dus...niet zeuren!
Iedereen in positie!! Peddels klaar en daar gingen we. Het was hard werken en we versloegen de ene golf naar de andere. Dit was heftig!! De 'kapitein' was nog niet tevreden en gaf ons nieuwe instructies en vertelde ons dat we harder moesten werken. Slik!! Ik deed al zo mijn best, en het was nog niet goed genoeg...
Ik kon niet echt genieten (volgens mij was de omgeving echt heel prachtig) want ik zat een beetje in angst, gevoel dat ik een keer uit die raft ging vallen. Het water was zo wild, het schoot alle kanten op en ik zag de witte schuimkoppen hoger en wilder worden. Kon ook niet anders, want het had flink geregend de afgelopen dagen. Mijn gevoel werd werkelijkheid, op het gevaarlijkste punt (ook dat heeft de kapitein niet aan het begin gezegd), waar twee sterke stromingen samen kwamen, vlogen we alle vier uit de raft. Volgens mij bleef de kapitein nog zitten, maar wij dus niet. Ik zag een golf water op me af komen en kon me niet vasthouden en viel in de stromende en kolkende rivier. Gelukkig snel gered door mensen van de andere raft. De drie anderen werden ook in deze raft getrokken. Oeps...een probleem...een raft met wel 9 mensen, veel te zwaar beladen, een onmogelijke taak voor de kapitein om die onder controle te houden. Bij de eerst volgende heftige golvenstroom (of hoe je zo'n punt ook mag noemen) klapte de raft om en vloog iedereen in het water. Ik werd meegesleurd in de rivier, zag nog net hoe anderen een touw aangereikt kregen en ik dreef steeds verder weg van de groep. Voeten vooruit, dacht ik nog en ademhalen, ook niet geheel onbelangrijk. "SWIM, SWIM, SWIM", hoorde ik in de verte en zo krachtig als ik kon, zwom ik naar de zijkant. Pppfftttt...ik heb het gehaald! Nou..ik kan wel vertellen dat er op dat moment niet alleen water vanuit de rivier naar beneden stroomde, maar dat er vanuit mijn ogen ook een rivier begon te stromen....
Ik wilde graag stoppen met dit avontuur, ik vond het niet prettig meer. Maar helaas..de enige mogelijkheid om hier uit te komen was of de steile rotswanden te beklimmen, waartussen de rivier door liep, of weer terug in de raft. Aangezien ik geen rotsklimmer ben, zat er niets anders op om weer terug te gaan in de raft. Mijn peddels had ik verloren, dus hoefde ik even niets te doen. Veilig vasthouden aan alles wat ik maar kon vasthouden, een veilig gevoel. Helaas duurde dat gevoel niet lang, want mijn peddel was al snel weer terug en ik moest weer aan het werk. Peddelen! Zo hard als ik kon, ik wilde niet weer uit die raft donderen. Maar hoe hard ik ook werkte, het gebeurde gewoon nog een keer!! Ik viel weer uit de raft! Drie keer is scheepsrecht?! Hoe moet ik dat nou interpreteren?
Dit keer lag ik iets minder lang in het water. Nu was ik er echt klaar mee! Ik wilde echt niet meer, maar het uitstappunt was nog niet in zicht, nog een paar 'rustige' stukken en dan konden we eruit. Rustige stukken, my ass! Eindelijk...na in totaal een uur geraft te hebben (oooohhh, wat hadden we een lol!!!), konden we rustig een voet aan wal zetten. Actie en avontuur??? Voorlopig even niet! Ik ga het volgende weekend wel rustig een watervalletje bekijken en chillen aan het strand. En dat bungeejumpen..hmmm...

Maar ik heb wel level 4 gedaan!! Jjjiieehhaaaa...