Inspanning en ontspanning

Deze drie maanden staan voor mij in het teken van het ondersteunen van Engelse vakleerkrachten die problemen ondervinden met kinderen in hun klas. Kinderen die een speciale aandacht of aanpak nodig hebben. De aanmeldingen lopen niet storm, wat enigszins vreemd is. Vreemd, omdat de leerkrachten vaak bij Max hebben aangegeven dat ze niet goed weten om te gaan met de speciale kinderen. Volgens Max kom ik als geroepen, maar op één of andere manier geven juist die leerkrachten die moeite hebben met de kinderen, geen antwoord op de mail die ik in het begin gestuurd heb.

Maarrrr...er zijn gelukkig wel leerkrachten die gereageerd hebben op mijn mail en met hun ben ik dan ook volop aan het werk. Zo werk ik samen met Balby, een leerkracht die ontzettend begaan is met de kinderen en het beste voor ze wil. Ik heb haar geholpen met een moeilijke groep. Een groep die niet bekend is met regels (daar zijn er overigens wel meer van, de meeste groepen hier hebben geen regels). Je kan je dan wel een voorstelling maken van hoe het eraan toe gaat in de klas. Er heerst een hoop lawaai, de leerkracht probeert over het lawaai heen te schreeuwen en er mag zomaar van de plek gelopen worden, wat ervoor zorgt dat het een chaos is en niemand tot leren komt.
Samen met de kinderen hebben we gepraat over regels en wat iedereen prettig zou vinden om beter te kunnen werken. Na het maken van goede afspraken en de juf die consequent blijft handelen, is het zomaar een stuk aangenamer in de klas en kan iedereen op een normale toon praten. Fijn om te zien dat de kleine beetjes helpen, maar het grotere probleem ligt bij de overheid. De overheid verbiedt het om kinderen een directe sanctie te geven nadat ze meerdere keren gewaarschuwd zijn na het vertonen van negatief gedrag. De kinderen krijgen een briefje mee naar huis, met daarop geschreven wat ze die ochtend of middag niet goed hebben gedaan ( denk aan slaan, schoppen, pesten en andere ernstige gedragingen). Het gedrag wordt dus niet direct bestraft, maar een paar uur later, wat dus weinig tot geen effect heeft omdat het kind het dan vaak alweer vergeten is.

De afgelopen weken heb ik aardig wat scholen bezocht en veel kunnen zien, erg interessant en ik geniet erg van de openheid van de kinderen. Op het moment dat ik de school binnen loop en door de kinderen wordt opgemerkt, hoor ik ze al snel 'gringa, gringa' roepen en komen ze naar me toe gerend om hun Engels te oefenen. Ze knuffelen me dan helemaal plat. Zo schattig. Op elke school (en in heel Costa Rica) heerst sterk een gevoel van 'iedereen is welkom, iedereen mag er zijn'. De begroeting en afscheid wordt hier meestal gedaan met een kus op de wang of een hand. Een hand geef je wanneer je iemand voor de eerste keer ziet en als je dan met degene gesproken hebt, neem je afscheid met een kus op de wang. Nogal intiem voor een eerste 'date', vind ik..hahaha. Maar goed...iedere mens is een kudde dier, en al snel loop ik hier ook iedereen een kus op de wang te geven. Daarnaast valt het mij op dat iedereen heel dankbaar is en geniet van elkaars aanwezigheid. Het begrip 'mindfulness' lijkt een onderdeel van hun DNA, het is hier aangeboren en hoeft niet in cursusvorm gegeven te worden.

Tijdens de bezoeken merk ik ook dat mijn handen gaan jeuken. Ik zie veel mogelijkheden om het onderwijs te verbeteren, zodat de leerkrachten niet zo hoeven te worstelen met de kinderen, zodat ze wel hun scores halen en wel de geleerde Engelse woordjes kunnen onthouden. Er is zoveel dat ik de leerkrachten wil zeggen en zoveel dat ik wil doen, maar ik weet dat ik geen bergen kan verzetten en ik stap voor stap iets kan doen. Volgens Max willen de leerkrachten ook niet anders, het is de houding die ze hebben. Ze staan niet open om een andere aanpak te kiezen. Maar aan de andere kant geven ze wel aan dat het allemaal moeilijk en zwaar is. Klassenmanagement is het sleutelwoord. Daar ontbreekt het bij 95% van de leerkrachten aan.

Weekendmanagement....ook een mooi woord. Daar ontbreekt het bij mij niet aan