De tweede week....

De tweede week, was een week waarin ik wat meer zelfstandiger aan het werk kon gaan. Samen met Max hebben we mijn werk voor de komende drie maanden besproken. Ik vertelde hem over mijn werk in Nederland en dat ik hier graag leerkrachten in het basisonderwijs wil helpen die problemen ondervinden met kinderen die speciale aandacht nodig hebben. Een soort van collegiale consulente.
Max stelde voor om een email te schrijven naar de leerkrachten met daarin mijn rol voor de komende drie maanden. Daarnaast vertelde hij ook dat er nog niet veel kennis is over de verschillende stoornissen die kinderen kunnen hebben. Hij stelde voor dat ik een soort van workshop/presentatie ging voorbereiden, waarin ik de leerkrachten het één en ander wat meer duidelijker kon maken.

Deze week stond dus in het teken van het schrijven van een email. Ik wilde graag dat deze email helder omschreven zou zijn en het moest niet overkomen voor de leerkrachten als te opdringerig. Je kunt je wel voorstellen dat er behoorlijk veel tijd in ging zitten. Met mijn iPad op 'Translate' app ging ik aan de slag. Twee uur later was ik erg tevreden over mijn resultaat en klikte op verzenden. Nu nog afwachten of er leerkrachten gebruik gingen maken van mijn hulp...

En ja!!! Direct die middag kreeg ik al een enthousiaste mail terug. Of ik snel bij Nancy in de klas kon komen kijken, want er waren een paar kinderen waar ze graag hulp bij nodig had. Ik was erg happy de pappy, mijn hulp was welkom :-) Later die week volgden er nog een paar enthousiaste aanvragen. De eerste afspraken waren gemaakt! Ik kon aan de slag.

De rest van de week heb ik me ook nog gebogen over het maken van een presentatie/workshop. Dit is totaal nieuw voor mij, dus een leuke uitdaging! Max had me een format/opzetje gegeven voor de voorbereiding, maar ik vond het allemaal best ingewikkeld. Mijn Engels is best goed ontwikkeld, maar vaktaal is toch iets heel anders. Maar gelukkig met mn iPadje (wat ben ik daar trouwens ontzettend blij mee!) voor de laptop, op Translate, waren de woorden al snel vertaald in het Engels. En vanaf nu maar, naast het oefenen van de Spaanse taal, ook de vaktermen in het Engels gaan leren!

De week erna ben ik bij een leerkracht Engels in de klas wezen kijken. Zij had problemen met een aantal kinderen, die zouden snel afgeleid zijn en moeilijk tot werken kunnen komen. Ze wilde graag dat ik hun ging observeren. Ik had haar uitgelegd dat het niet mogelijk om vier kinderen tegelijk te observeren, en ze snapte dat wel. Toen de les was begonnen ging mijn aandacht niet naar de kinderen die ik moest observeren, maar naar de leerkracht en de hele klas. Er gebeurde zoveel in de groep en er was zoveel lawaai, dat het, naar mijn mening, niet eens mogelijk was om les te geven. De leerlingen hadden geen respect voor de leerkracht, er waren geen regels, de kinderen konden maar doen wat ze wilden. Er werd gevoetbald in de klas en achter de rug van de leerkracht om werden propjes tegen de ventilatoren geschoten (gelukkig niet op andere kinderen, dat zou nog erger zijn☺️). Ik wist even niet waar ik moest kijken, ik was helemaal onder de indruk van wat er allemaal gebeurde en zij ging gewoon door met uitleggen, net of het lawaai er niet was en iedereen goed oplette en met de les bezig was. Het werd mij dan ook al snel duidelijk waarom de kinderen niet goed tot werken kwamen en ze snel afgeleid waren..
Ik verbleef de hele ochtend op de school en was getuige van ceremonie die in het teken stond van het vieren van onafhankelijkheidsdag. Deze werd echt gevierd op 15 september. Alle kinderen moesten naar een gemeenschappelijke plek komen en daar werden de vlaggen van Costa Rica, Guanacaste (provincie) en Liberia (stad) naar voren gedragen en zong iedereen mee met de bijbehorende volksliederen. Er werd van de kinderen verwacht dat ze hun handen naast hun lichaam hielden en bij het nationaal volkslied, hun hand op hun hart. Daarna lieten enkele kinderen de symbolen behorende bij Costa Rica en hun betekenis zien en daarna gingen we weer terug naar de klas. Maar snel bleek dat zij een vergadering had, en de les niet doorging, en ze vroeg of ik mee wilde met haar. Ik heb hiervoor maar bedankt en ben 's middags maar terug gekomen, om andere kinderen te observeren. Toen ik weer terug was op school, werden de kinderen weer verwacht in de gemeenschappelijke ruimte, waar de ceremonie nog een keer uitgevoerd werd. Deze keer voor de oudere kinderen.

In Liberia is het zo dat de kinderen of 's morgens of 's middags naar school gaan. De ene week gaan in de ochtend de jonge kinderen (t/m 9 jaar) naar school en de ouderen in de middag. De week erop wordt het weer omgedraaid. De ochtend is van 7.00 - 11.30 uur en de middag van 12.30 - 17.00 uur.

De rest van de week was er veel te zien aan voorbereiding voor onafhankelijkheidsdag. Als ik op mn fiets op weg was naar de universiteit of als ik langs een school liep, waren ze overal aan het oefenen met verschillende slaginstrumenten, blaasinstrumenten en danspasjes. Veel oefenen om de parade die zaterdags of zondags plaatsvond, zo goed mogelijk te kunnen uitvoeren. Erg leuk om te zien en het gaf een heel leuk sfeertje in de school en op de straten.

Ik heb nog een leuk verhaal in petto over mijn ervaringen over de officiële ceremonie, die plaatsvond op de grens van Nicaragua en Costa Rica en die zelfs op de landelijke televisie is uitgezonden (