Prikkels, informatie en een nieuw onderkomen..

San José airport. Ik was aangekomen in Costa Rica, het land waar ik de komende drie maanden ga verblijven. Drie maanden vrijwilligerswerk doen als leerkracht met als doel: teaching the teachers how to teach English. Een hele mond vol, maar hij klinkt goed! Kortom; collegiale consulent voor Engelse leerkrachten.

De eerste dagen moest ik even 'opvullen' aangezien ik pas in het weekend bij mijn gastmoeder terecht kon. Nou ja, gastmoeder? Ze is een jaar jonger, dus mag ik haar mijn 'sister' noemen ;-). De lach die ze me daarbij gaf, zal nog regelmatig langskomen. In Heredia verbleef ik de eerste drie nachten. Heredia, een klein stadje waar veel mensen met plezier wonen, aangezien de lokale markt erg populair is en het omringd is door vulkanen. Het is ook een stadje van drukte en lawaai. Op één of andere manier heb ik het gevoel dat het hier niet uitmaakt hoeveel decibel de auto's en brommers mogen hebben. Wat een lawaai maken ze zeg! En ik ben nog wel half doof aan één oor, kan je nagaan hoe hard het klinkt voor normaal horenden, hahaha.
Na Heredia was het eindelijk tijd om richting Liberia te gaan, naar de plek waar ik de komende drie maanden ga wonen. In de bus maakte ik al een voorstelling hoe het er uit zou zien. Ik had op de foto een dikke auto voor de deur gezien, dus nam ik maar aan dat het zeker een wat luxer huis was. Want ja, zo'n dikke auto voor de deur..daar is geld!

Op het busstation aangekomen, na een reis van 4,5 uur die meer dan mooi was, stond Dali mij op te wachten. Nog met mijn hoofd bij al dat moois dat ik onderweg heb gezien, de glooiende groene landschappen, de bergen en vulkanen, de riviertjes met de wankele bruggetjes, heet Dali mij van hart welkom. Ik wist dat iemand mij op zou komen halen van het busstation en herkende haar aan haar t-shirt.

'Hola Savine, mucho gusto!', zei Hellen toen ze mij bij de poort zag staan. Savine? Oh ja, hier spreken ze de 'b' uit als een 'v' en andersom ook. Hmm..eerste punt waar ik aan kan gaan werken...uitspraak!! Hellen, een vrolijke, stevig uitziende moeder van een dochter van 11. Zij wordt mijn gastmoeder, euh gastzus de komende tijd. Hellen die geen Spaans spreekt en Savine ie geen Engels spreekt. Een betere leerschool kan ik me niet wensen.
Al snel werd ik naar mijn kamer geleid, die ze trots aan mij liet zien. Een groot tweepersoonsbed stond voor mij klaar, jieppie!!! Maar niets was minder waar...toen ik die avond uitgeput op mijn kamer kwam en op het bed ging zitten, kraakte die nogal en niet zo'n beetje ook! Het matras was oldschool dun. De voorstelling die ik had van mijn bed, in mijn gedachten een lekker dik matras, verdween als sneeuw voor de zon. Drie maanden planken voelen onder je billen hoort ook bij de nieuwe uitdaging!

Mijn werk als vrijwilliger begon rustig. Eerst even kennismaken met het personeel van Projects Abroad, de organisatie erachter. Ik kreeg een rondleiding door Liberia, wat een hele andere stad is dan Heredia. Liberia is veel rustiger (decibellen wel hetzelfde!), het oogt wat schoner en lichter. Kortom.. een fijn gevoel. En daar was ik heel blij mee. Liberia ligt in de provincie Guanacaste en telt ong. 40.000 inwoners. De bijnaam is 'La Cuidad Blanca', de witte stad, voor de mensen die graag Spaans willen leren ;-). Vandaar dat ik dat lichte gevoel had, het voelde aan als wit.

De tweede dag ging ik kijken op een 'escuela especial', een speciale school. Ik had hier specifiek naar gevraagd, aangezien ik benieuwd was naar het speciaal onderwijs hier. Max, mijn begeleider voor de komende tijd was naar een conferentie, dus had ik mooi de tijd om eens een kijkje te nemen in het reilen en zeilen op een escuela especial. In totaal was ik twee dagen te vinden op deze school. Een bijzondere ervaring, kan ik zeggen.
Ik werd warm en hartelijk ontvangen en mocht de eerste dag bij de tieners meedraaien en de andere dag met kinderen in de categorie van 7 t/m 10 jaar. Op deze school komen kinderen met allerlei stoornissen. Kinderen met spasmen, autisme, lichamelijke handicapten, kinderen die een geestelijke achterstand hebben en functioneren als een kleuter, maar ook de sbo kinderen. Een heel scala aan verschillende gradaties van problematieken. En die gradaties aan problematieken zitten bij elkaar in de klas, een klas die bestaat uit 6/7 kinderen, met een vaste leerkracht en leerkrachten die af en toe assisteren. De kinderen die hier komen zijn in de leeftijd van 0 tot 18 jaar.

Twee ochtenden had ik meegedraaid, twee ochtenden die in het teken stonden van vele indrukken (de oohh's en aaahh's, maar ook de 'huh's), een scala aan informatie, maar ook van veel vragen. Vragen die ik de leerkrachten wilde stellen, maar het uit bescheidenheid maar niet deed. Ik was immers een gast, had nog niet genoeg credit opgebouwd om feedback te geven. Wat ik had gezien zou Jan, mijn directeur, nooit goedkeuren. Maar niet alleen Jan, geen enkele leerkracht in Nederland.
Structuur? Kennen ze niet. Dagplanning? Zichtbaar in sommige klassen. Differentiatie? Een onbekend begrip voor ze. Effectieve leertijd? Niet echt gezien.. Maar.....wat ik heel veel heb gezien is LIEFDE, liefde voor de kinderen. Het geduld waarmee de leerkrachten omgaan met de kinderen, de humor die ze gebruiken om de kinderen de dag van hun leven te geven, is priceless. Daar zouden sommige leerkrachten in NL nog een voorbeeld aan kunnen nemen. De kinderen stralen op deze school, elke leerkracht kent de kinderen bij naam, er worden knuffels uitgedeeld en high fives, iedereen wordt in zijn waarde gelaten en dat was bijzonder mooi om te zien.
Het mag dan niet allemaal in evenwicht zijn, maar de liefde is voelbaar..

En oké, een leerkracht uit NL, die geen Spaans spreekt, alleen laten in een klas, die vol met kleine draakjes zit, omdat de juf met een kind naar de wc moet, is als een verse eerste jaars Pabo-er alleen laten in een groep met onstuimige kinderen.
Je kunt je wel voorstellen dat ik mij even die eerste jaars Pabostudent voelde..