Het afscheid komt steeds dichterbij...

De laatste dagen...

Het einde van onze vakantie naderde, het einde van bijna vier weken intensief met elkaar opgetrokken te hebben. Een lange reis waarin we allerlei spannende, leuke, griezelige, gezellige, rustgevende, prachtige, avontuurlijke en emotionele belevenissen hadden beleefd. Een reis om nooit meer te vergeten!

De laatste dagen, na de heerlijke dagen in San Pedro te hebben doorgebracht, stonden in het teken van terugreizen richting Mexico, waar we onze laatste paar dagen in alle rust wilden doorbrengen. De reis van San Pedro helemaal naar Chetumal, nam ruim 22 uur in beslag. Ook daar draaiden wij onze hand niet voor om, zo langzamerhand vormden onze billen zich prima naar de stoelen, we hadden inmiddels aardig wat zitvlees gekregen.
In Playa del Carmen kregen we lichtelijk een cultuurshock. Eentje die voor ons gevoel nu andersom werkte. We gingen van de armoede van Guatemala, ineens naar alle rijkdom en weelde van Playa del Carmen. Even kregen we het gevoel dat we in Lloret de Mar rondliepen. De mooie gebouwen, de hippe winkels, de vele toeristen...HELP! Dit wilden we helemaal niet! Niet verwacht dat het zooo toeristisch was. Enfin (Marianne, die is van jou!) we hadden in ieder geval heerlijk genoten op het strand, met een aantal heerlijke Coronaatjes en leuke fotosessies. Maar ook het besef dat ons afscheid steeds sneller dichterbij ging komen. We konden het nog niet bevatten. Maar die kwam...de volgende dag!

De laatste dag...Cancun...waar het allemaal begon. We waren weer terug in onze luxe villa. Het zwembad lag er verleidelijk bij en al snel waagden we nog even een plonsje. In het donker genoten we nog van onze laatste Coronaatjes samen en evalueerden we onze reis. Eenmaal op de slaapkamer gingen we, ieders met een verschillend gevoel over het afscheid dat ging komen, proberen te weinige uurtjes nog te slapen. Renske druk bezig met haar terugreis naar Nederland, deze keer zonder mij en ik druk bezig met het nieuwe avontuur dat me te wachten stond. Ik lag in bed en ik was klaar voor het nieuwe avontuur, maar ook had ik een beetje een vreemde gevoel in mijn buik, omdat ik niet met Renske mee terugging naar Nederland. Ik liet het allemaal maar op mij afkomen en viel heerlijk in slaap.

En dan...is het zover! Woensdag 21 augustus, de dag van het afscheid. De dag dat Renske en ik ieders een andere kant op vliegen. Gelukkig konden we alles nog even samen doen, aangezien we een half uur na elkaar vertrokken. Ook moesten we vlakbij elkaar verzamelen bij de gate. En daar zaten we dan... twee Dutchies.. Te wachten om afscheid te kunnen nemen. We keken elkaar aan en het moment was daar..een dikke knuffel en de tranen lieten zien dat we het lastig vonden om afscheid te moeten nemen. Renske liep van me weg en na nog een paar keer omgekeken te hebben is het echt alleen ik.
Ik op weg naar Costa Rica.
Het land van ¡Pura Vida! Het pure leven.
Het land waar Moeder Natuur al het moois, dat de aarde te bieden heeft, heeft gegeven. Het land waar ik de komende drie maanden mag gaan wonen.