Aankomst San Pedro

Daar komt ie dan....het verhaal van onze fantastische busreis van Semuc Champey naar San Pedro. Ready??

Om 4.15u ging de wekker en we probeerden zo zachtjes mogelijk de spullen te pakken en de kamer uit te gaan. Dit lukte niet helemaal, bij deze...sorry!
Om 5.00u werden de spullen op het dak van de auto geladen en dat allemaal in de regen. De lange rit over de onverharde weg begon, de kuilen, de hobbels en bobbels waren weer terug, maar deze rit ging sneller dan toen we heen gingen. De chauffeur had iets meer haast of een ochtendhumeur..
In een dorpje moesten nog een paar anderen mee en gingen we over in de shuttlebus. Helaas konden we niet vooraan zitten, sommige mensen denken nou eenmaal altijd voorrang te hebben en hebben niet door dat wij, prinsesjes, daar horen te zitten, haha.
Het was een nare plek die ons niet veel goeds ging brengen tijdens de reis. Uiteindelijk werden Renske en ik nogal ziek. Renske was er deze dag slechter aan toe, ik had erg met haar te doen.

De weg naar San Pedro toe was er één met vele haarspeldbochten, jeuj! Renske maar verstandig voorin gaan zitten, maar ook dat mocht niet baten... Maar dan...eindelijk...na 12 uur reizen, kwamen we aan in San Pedro. Dit was in ieder geval een reis om nooit meer te vergeten, maar ook één om nooit meer mee te maken.

San Pedro ligt aan het meer van Atitlan, een meer dat op 1500 meter hoogte door twaalf vulkanen wordt omringd. De vulkanen zijn vernoemd naar de twaalf apostelen. Het is één van de mooiste meren van de wereld. De rust en het blauwe water zijn kenmerkend voor het meer. Atitlan is een vulkaan van 3500 meter hoogte. Een explosieve eruptie 84.000 jaar geleden vormde het meer. Het uitzicht was er prachtig!

In San Pedro gingen we paardrijden!! Yiieehhhaaaa!!!! Wat een belevenis was dit. Renske en ik klommen vol zelfvertrouwen op het paard, maar met weinig tot geen ervaring was het toch wennen dat het paard ineens iets deed wat wij niet verwacht hadden. De oooohhh's en aaaarrgghhh's vlogen dan ook regelmatig door de lucht. We liepen door het mooie San Pedro, over de klinkerweggetjes met hier en daar een drafje, gingen we steeds verder in de richting van het buitengebied, op weg naar een tweetal uitkijkpunten. Nadat we het dorpje verlaten hadden en de bush bush ingingen, moesten de paarden flink aan het werk. Door smalle paadjes, over grote keien, langs gevallen takken.... Hoe houden die enkeltjes dat toch zo goed? Renske en ik hadden het er net over. 'Het paard zal maar eens struikelen of door haar knieën gaan'. De slechte karma was al snel bij het paard naar binnen gekomen en hoppa...Renske's paard ging door haar knieën. Schijnbaar wist het paard hier raad mee (het zal haar wel vaker overkomen), aangezien zij weer snel doorliep. Bij de twee uitkijkpunten kon iedereen even tot rust komen...ppffttt, hard werken hoor! We genoten van het mooie uitzicht en kregen wijze lessen over de feestweek met Pasen, hoe mensen zich hier aan het kruis laten slaan, dat de hele familie bij elkaar gaat eten en over de verschillende vissen die in het meer zwommen. Voor wat hoort wat, dachten wij en de gids kreeg wijze lessen over de mooie grijze vissen die wij hebben. Ook de haring en de paling ontbraken niet aan het verhaal, hahaha. En dat allemaal in het Spaans! De cursus heeft toch een beetje geholpen! De terugweg verliep vlekkeloos en na drie uur rijden waren we weer terug. En je kan wel raden hoe onze billen eraan toe waren..

Het dorpje San Pedro is heel idyllisch, smalle straatjes die af en toe behoorlijk steil kunnen zijn. Er was veel leven op straat. Mannen liepen met zware zakken of takken op hun rug, vrouwen die hele wasmanden vol met was op hun hoofd droegen (en ondertussen aan het bellen waren). Onvoorstelbaar sterk waren ze. Er waren vele marktkraampjes waar je allerlei soorten fruit, groenten, vlees en vis kon halen..en met een beetje pech een aantal vliegen erbij. Auto's en tuk tuks reden af en aan en natuurlijk de welbekende chickenbus. Een supergave grote bus, waar dondersveel mensen in konden. In het donker waren ze ook erg mooi, het leek dan op een discobus. Aan alle kanten flikkerden lichtjes. Het geloop door de straten en bij het benoemen van alle indrukken leek het even dat we Floortje Dessing waren in een aflevering van '3 op reis'.