Ons derde land....Guatemala

Ons derde land...Guatemala!

Flores en Semuc Champey.

Woensdag 7 aug vanuit San Ignacio vertrokken richting de grens van Guatemala. We konden met een aantal Franse jongens mee en dat was ook handig! Het bleek nl dat we niet genoeg geld bij ons hadden, enkele verkeerde berekeningen gemaakt... maar gelukkig waren zij zo vriendelijk dat ze ons geld gaven. Na twee uur rijden door een geweldig landschap, kwamen we aan in Flores, een prachtig dorpje in het noorden van Guatemala. We kwamen aan in een schitterend hostel, het leek alsof we ons al in de jungle bevonden. Vanuit hier hadden we een 'sunrisetoer' geboekt. Dat betekende dat we de volgende ochtend om 3.00 klaar moesten staan.. Vroeg naar bed!

De volgende dag: om 2.15 de wekker! Best op tijd! Is het een keer andersom, nu op dit tijdstip eruit in plaats van erin te kruipen, haha.
Om 3.00 uur startte de twee uur durende rit naar het Nationale Park Tikal. We moesten ongeveer een drie kwartier wandelen door de jungle. De brulapen brulden er in de verte rustig op los en hoe verder we het park in liepen, in het pikkedonker, hoe harder we het brullen konden horen. We kwamen steeds dichter bij de apen!! Best een eng geluid! Hebben ze knap gedaan van de organisatie...een spooktochtje geregeld :-)! We liepen praktisch onder de brulapen door, wat een heel bijzonder, maar eng gevoel gaf. Gelukkig bleven ze zitten waar ze hoorden en liepen we weer vrolijk verder. We kwamen op tijd aan op de tempel, waar menigeen al klaar zaten met de camera's en driepoten... (best onhandig voor in de rugzak, dacht ik nog). Klaar om de zonsopgang te fotograferen. Na enig gepuzzel met het diafragma ("Hoe zat dat ook alweer?"), is het toch aardig gelukt om een paar mooie kiekjes te maken. Het was prachtig...de opkomende zon, de mist die over de jungle hing, de geluiden van de vogels en de apen.. Om nooit te vergeten.
Daarna kregen we uitleg over de verschillende dieren die we zagen en hadden we 'vrij spelen' bij de ruïnes. We vervolgden onze tocht richting uitgang, maar niet voordat we gedag hadden gezegd tegen Itsy Bitsy, een tarantula.. vrijwilligers gevraagd en ja hoor...Sabine probeert het wel even, van GI Jane huppa naar Spiderwoman! Heel bijzonder en niet voor herhaling vatbaar! Maar ik ben ongedeerd gebleven, geen antigiffen nodig gehad!
Tegen 11.00 uur vertrokken we weer richting Flores, waar we de dag doorbrachten met chillen, skypen en appen.

Vrijdag 9/8 gingen we naar Semuc Champey. Rond 8.00u vertrokken we met een minibus, met nog 7 anderen. De rit zou 8 uur duren, over een afstand van 295km. Een lange dag voor de boeg dus. Gelukkig zaten we in de eerste rij, dus konden we de voeten nog even omhoog zetten, wat de rit ietwat comfortabeler maakte.
De chauffeur had er zin in en reed in een behoorlijk tempo de (nu nog) begaanbare weg over. De km vlogen aan ons voorbij en we waren best optimistisch..'Als dat zo doorgaat, duurt het echt geen 8 uur, hoor', dacht ik. We genoten van het prachtige landschap, de wind die door de bus waaide en het kletsen met elkaar. Op een gegeven moment moesten we stoppen, er was een staking. Mensen blokkeerden de weg en het kon nog wel eens twee tot vier uur duren voordat we verder konden. Iedereen naar buiten, de hitte in...en maar zweten. Gelukkig duurde het niet zo lang en konden we weer snel door naar Cobàn. Daar hadden we een pauze, waar we eten konden halen en moesten pinnen, aangezien er in Semuc Champey geen pinautomaten waren. Het was lastig om de juiste pinautomaat te vinden die onze pas herkende, maar na enig heen en weer gelopen te hebben, is het gelukt! We hadden weer geld! En het mooie was dat we bij de Mac waren afgezet...jammie...heerlijk genoten van een dikke Big Mac.
Na de pauze vervolgde we onze weg naar het hostel. Het was inmiddels al half 4, toch al bijna 8 uur onderweg. Na een aantal minuten rijden, ging de weg over in een ongasfalteerde weg, met vele hobbels, bobbels en diepe kuilen. We konden niet zo heel hard rijden en moesten nog een flink aantal kilometers rijden. Na ong twee uur voorzichtig, haast stapvoets rijden, kwamen we aan bij de plek waar de mensen uit de busjes werden verdeeld over de auto's van de hostels. Onze namen werden genoemd, gelukkig hadden we een reservering gemaakt, en we konden in een soort van laadbak stappen. Heel stoer en het beloofde een gave rit te worden. Een attractie op zich, vet gaaf! De hobbels en bobbels waren er nog steeds, maar nu zaten we op de stangen van de laadbak en reden door een prachtig stukje natuur. Inmiddels was het al donker geworden en toen zagen we ze...VUURVLIEGJES!! Voor het eerst in mn leven! Heel mooi!
De rit was een behoorlijke pittige maar rond 20.00u kwamen we aan bij ons hostel, dat gelegen lag in een stukje paradijs! In de bossen en bij de rivier, wat een uitzicht. Hier waren we even aan toe, wat meer rust! En we waren vier dagen wifiloos, ook wel eens een keer lekker.
Bij het eten hebben we kennis gemaakt met een leuk stel uit Duitsland, die we waarschijnlijk nog wel een keer vaker gaan zien.

We zijn gaan hiken naar de bekken die in de rivier zijn gevormd. De tocht begon vlakbij ons hostel en we liepen zo het national park in. Een gids kwam ons tegemoet en hij liep met ons mee naar het uitkijkpunt. Een hele klim, maar geweldig mooi. We begaven ons weer in de jungle en dat vinden we erg fijn ;-)! Na een half uur pittig doorstappen werd onze uitputtingsslag rijkelijk beloond. Het uitzicht was adembenemend. We waren helemaal onder de indruk van het zien van de bekken, het blauwe water en de mooie natuur eromheen. In de verte hoorden we de brulapen en het was heerlijk stil. Alleen de geluiden van de apen en de stroming van de rivier. Geweldig! We hebben daar een behoorlijke tijd gezeten, in stilte..
We daalden weer af en kwamen bij de bekken aan, waar we een duikje hebben genomen. We klommen van de ene bekken in de andere en gingen ons, net als de Maya's ritueel wassen ;-). Een beetje inleven in de Maya's is altijd goed hė?

Helaas geen foto's die ik kan plaatsen hiervan, moet nog even kijken hoe ik ze van mn camera naar iPad kan zetten.

De mooie tijd hier kwam ten einde, de volgende dag op weg naar San Pedro. Een busrit van 12 uur... Ik kan al wel zeggen dat het rit was om nooit te vergeten....