Vanuit Cancun naar Valladolid

Maandag 29 augustus hebben we onze private villa achter ons gelaten en zijn we door Carlos afgezet bij het busstation. Nadat we op zoek waren gegaan naar het juiste loket en een schijnprijsje hadden betaald voor het ticket, reden we naar het plaatsje Valladolid, dat bekend staat om zijn cenotes.
Bij binnenkomst hadden we niet een heel prettig gevoel van het stadje, het oogde heel rommelig en ietwat armoedig. Na een heerlijke rit, waar we even uit de hitte konden zijn en we ons begaven in een omgeving met een normaler percentage luchtvochtigheid (95%schijnt hier normaal te zijn...ik vind even van niet, hihi) stapten we uit de bus, op zoek naar hostel La Candaleria, een hoog aangeschreven hostel met leuke, gezellige en sfeervolle kamers en tuinen. Niets was minder waar. Het wàs een geweldig hostel, met vriendelijk personeel. We schreven ons in en zeiden heel stoer dat we maar één nachtje zouden blijven, uiteindelijk werden het er drie.
Het verblijf in Valladolid bestond vooral uit relaxen..tja, die jetlag hè ;-) en genieten van het stadje.. Ja, ja, genieten van het stadje! Ons gevoel bleek het mis te hebben..nadat we gewend waren aan onze nieuwe omgeving (kost even wat tijd), en het stadje wat beter hadden bezichtigd, werd ons gevoel steeds positiever. Die dag heerlijk uit eten geweest...wat ik gegeten heb is mij nog steeds een raadsel..maar er zaten veel 'black beans' in. Ik heb me vanaf die avond en na een aantal wc bezoekjes, maar voorgenomen om die beans voorlopig even te vermijden.

De volgende morgen zijn we met de bus naar Chichen Itza gegaan. Eerst zouden we, na het bezoek aan de Mayaruïne, doorgaan naar Merida, maar we hadden de plannen gewijzigd. We doen niets anders, tot nu toe, hahaha.. Toch nog maar een dagje langer blijven. Bij Chichen Itza heeft een gids ons veel verteld over de ruïne, het was erg interessant allemaal, maar daarnaast ook stikheet! Goed drinken en een hoofddeksel dragen kan je een zonnesteek doen voorkomen. We kamen later in de middag terug bij het hostel en helaas geen tijd om naar een cenote te gaan. Duss.. Nog maar een nachtje bijgeboekt zodat we dat de volgende dag maar op de planning hadden gezet.

Aangezien we nog een nachtje gingen blijven, hebben we de volgende dag lekker rustig aan gedaan en zijn we echte meidendingen gaan doen...pedicure spelen en nageltjes lakken. Heerlijk in de hangmat gelegen. In de middag gingen we op de fiets naar de cenote, even buiten de stad. Het was een zweterige tocht..but we made it! Een lekkere plons in de cenote en we waren helemaal happy de pappy. Je kon er zelfs vanaf een soort rekstok zwaaien, om je vervolgens in het water te laten vallen. Supergaaf!! Daarna zijn we naar een andere cenote in de stad geweest, deze was groter en met meer mensen. Maar hier kon je een sprong maken van ong 8 meter hoogte. Renske, die stoere chick, die deed dat natuurlijk eventjes...appeltje eitje..drie keer zuchten (is drie keer veel in 2 min en 5 pogingen om te springen?) en springen maar!! Ik heb een traantje weggepinkt..ik was trots!
's Avonds heerlijke salade gegeten.. Hopelijk helpt dat tegen mn buikklachten... Daarna chillen in de hangmat en mn muggenbulten, welgeteld rond de 30! En dat is nog maar op één been!

De volgende dag toch maar in alle vroegte afscheid genomen van het fijne hostel...daaaaggggg!!! In de ochtend kwamen we aan in Bacalar. We waren zomaar ergens in het stadje uit de bus gezet. Geen galante buschauffeur die netjes onze tassen uit de klap haalde..ppfftt!! We werden opgepikt door twee lieve meiden, ze vonden het sneu dat er twee tassen liepen in die hitte twee meiden eraan vast. Zij hadden ons een eindje weggebracht richting een hotel. We hadden gewoon onze eigen bungalow! Kost een paar cent, maar dan heb je ook wat ;-). We hebben gezwommen in de lagoon, prachtig mooi water. De dag natuurlijk doorgebracht met chillen, eten, zonnebaden, lezen. We merken dat het fijn is, gewoon niets doen, lekker voor je uit staren en aan niets denken of aan van alles denken, ruimte maken in je hoofd, kortom; tot rust komen. Zouden meer mensen moeten doen!